Verhuizen! 

Kort daarop nam mijn leven een fijne nieuwe wending. Ik ging verhuizen en dichter bij mijn kinderen wonen. Daar kwam heel wat bij kijken. Mijn lichaam en geest functioneerden nog niet optimaal. Ik noteerde alles op plaknotities zodat ik niets vergat in te pakken. Ik wilde me niet laten tegenhouden door de kanker dus ik tilde en sjouwde met zware dozen. Vroeger draaide ik nergens mijn hand voor om dus nu wil ik dat ook niet. Wat was ik trots op mezelf dat alles ingepakt was.

Uiteindelijk was de verhuisdag aangebroken, een bijzondere stressvolle dag. Ik had veel pijn in mijn lichaam en was onbeschrijflijk moe. De adrenaline van de voorbije weken was opgewerkt. Dat is één van de dingen waar ik het moeilijk mee heb: ik kan niet doorgaan zoals ik dat voor de borstkanker deed. Ik ging naar een tijdelijk logeeradres om tot rust te komen.

Bijna twee jaar na de behandeling

Bijna twee jaar na de behandelingen neem ik nog Letrozol, waardoor ik nog steeds meer vermoeid ben dan vroeger. Ik voel me door die behandelingen ook een heel stuk ouder. Ik wilde zo graag een vlotte, zelfverzekerde, gezellige, ondernemende oma met lang donkerblond haar zijn die alles kon doen met haar kleindochter. Ik ben altijd een sterke vrouw geweest en wil mezelf blijven voorhouden dat het steeds iets beter zal gaan. Hopelijk is dat ook zo!

Onlangs heb ik op mijn nieuwe plekje mijn 65ste verjaardag gevierd, gezellig met de kinderen en mijn kleindochter. We hebben samen lekker gegeten en ik werd verwend met cadeaubonnen voor de verdere inrichting van mijn stulpje. Toch hebben we vooral genoten van elkaar, en dat hoop ik nog lang te kunnen doen. Ik heb veel mentale en fysieke steun van de mensen om mij heen, vooral van mijn kinderen. Samen gaan we door en genieten we van al het moois wat er in het leven is, bovenal van mijn kleindochter die ik dolgraag wil zien opgroeien.

Ik zeg: Carpe diem, pluk de dag.”