Het is nu 2021...

 

Het afgelopen jaar was een verschrikkelijk jaar. Niet alleen voor mij maar ook voor mijn dierbaren. Natuurlijk hebben we één bijzonder lichtpunt gehad. De geboorte van mijn kleindochter. Dat gaf zeker weer even een impuls om door te gaan en alle zeilen bij te zetten om weer beter te worden. Maar ook door de corona werden er veel dingen erg beperkt. Vooral in het begin weinig bezoekjes. Zou er toch niet aan moeten denken dat ik mijn kleinkind ziek zou kunnen maken, met name ook door de chemo kuren die ik had.

Gelukkig heb ik van haar papa en mama veel filmpjes en foto’s gehad zodat ik toch er toch veel “bij kon zijn”. Mijn telefoon staat er bol van. Gelukkig dat ik op deze manier zoveel mee kon krijgen. Na mijn chemo’s kwamen ze gelukkig wat vaker hier. Wel op afstand maar de kleine meid kon ik tenminste in het ‘echt’ bewonderen. Wat is het toch een rijkdom.

 

Een pluspunt is wel dat ik intussen bij de chirurg ben geweest voor controle. Hij was erg tevreden. Alles zag er goed uit. Hij wil mijn mini borstje ook nog even zien. Daar voel ik me niet echt prettig bij, dat kleine rare misvormde ding waar ik overigens nog niet aan kan wennen. En dan moet je dat gevalletje tonen aan een man. Ook al is hij arts maar toch… gelukkig deed hij er heel gewoon over. Kijken, voelen en beoordelen. Behalve dat er dan nog wel wat oedeem inzit en best wel wat littekenweefsel was hij erg tevreden. Ook de mammografie die ik eerder die ochtend had laten maken zag er goed uit. Niets geen rare dingen te zien. SCHOON!!!! In remissie. Dat klonk wel heel goed in de oren. Wij blij…. Onderweg heb ik ons maar even getrakteerd op wat lekkers, dat hoort er dan bij dan, toch……?

Over drie maanden op controle bij de oncoloog en over zes maanden weer bij de chirurg.

 

Nederland en de rest van de wereld waren nog steeds in de ban van die afschuwelijke corona. 1 persoon tegelijk op bezoek, afstand houden en als je boodschappen ging doen, mondkapje op.  Lockdown, meeste winkels gesloten en alle horeca dicht. Alles om de vele besmettingen in te dammen. Wat een ellende allemaal. Vaccinaties zijn volop in ontwikkeling dus hopelijk gaan we richting het einde van deze hele nare pandemie.

 

Ik was op. Ik was zo vermoeid en er was zoveel gebeurd. Maar ik wilde me niet laten kennen. Ik wilde door. Wilde weer snel de oude zijn. Had immers geknokt om te zijn waar ik in 2019 was voordat die vreselijke diagnose kwam.

Ik heb in 2020 niet geleefd nee, ik moest overleven. En nu dat voorbij is wil ik weer leven. Maar helaas gaat dat niet zomaar.

Voor mijn fysieke gemoedrust en het proberen op te bouwen van mijn conditie ging ik wandelen. Alleen of samen met de kids en de hondjes. Daar genoot ik echt van. En als het weer het toe liet, fietsen.

De kinderen kwamen me geregeld gezelschap houden. Kon wat meer genieten van mijn kleindochter.

Was thuis met mijn hobby’s aan de gang. Diamond painting, haken en breien. Heb al een paar knuffels gehaakt en e.a. gebreid voor mijn kleindochter. Zo leuk. Had al beloofd dat ik voor de verjaardag van mijn kleindochter een jaarboek over haar eerste levensjaar zou maken. Wil een geboortetegel borduren met het thema dat mijn dochter zo leuk vindt. Niet te koop dus ging ik dat zelf proberen te ontwerpen. Ik doe ook graag gedichten schrijven maar nu liep ik al een poos met het plan om een verhaal over deze turbulente tijd te schrijven.

Geen nee zeggen als iemand mij iets vroeg. Bijna altijd met anderen bezig zijn en maar door en door zodat ik al het gebeurde van het afgelopen jaar zou kunnen vergeten. Er niet bij stil te hoeven staan. “Kom op meid, doordoen, zo kom je er wel weer”. Het is gebeurd en nu klaar en weer verder.

 

Tot overmaat van ramp krijg ik ook nog te horen dat mijn buurvrouw, wiens man in november is overleden, ook ongeneeslijk ziek is. De artsen kunnen ook voor haar niets meer doen. Misschien haalt ze de zomer niet. Wanneer stopt het nou eens. Helaas is zij twee weken geleden overleden.

Nou, eenieder begrijpt denk ik wel dat mijn hoofd overliep en lichaam op allerlei manieren protesteerde en dus het mannetje met die zogenaamde hamer zich wel meldde. Mijn lichaam zei STOP!! Mijn hoofd zei STOP!! Heel erg veel pijn in mijn lijf, hoofdpijn en de ene huilbui na de andere. Als ik iemand hoorde of zag, vooral op tv, die verdriet had begon ik spontaan mee te janken. Totdat het zo niet langer ging. Ik werd helemaal gek van mezelf. Was in de tussentijd wel al bij de fysio geweest omdat ik zoveel pijn in mijn nek en schouders had maar dat hielp helemaal niets.

Ik heb de huisarts opgebeld en de dag na Pasen kon ik terecht voor consult. Al mijn ongenoegen uitgesproken en verteld hoe of ik met mezelf bezig was. Nou ja, met mezelf… eigenlijk dat niet dus. De huisarts maakte mij erop attent dat ik nou niet echt bezig was met verwerking van alles maar het juist alleen maar wegdrukte door zoveel met van alles bezig te zijn. “Dat is niet goed mevrouw”, je moet echt aan jezelf gaan werken. Je hebt zoveel meegemaakt dat jaar. Dat heeft wel aandacht nodig. Je moet de tijd nemen om het allemaal te verwerken. Je bent één bonk spanning. Dat kan heel goed ontaarden in al de pijn die je voelt. Het wordt tijd dat je nu eerst eens aan jezelf gaat werken en eigenlijk alles wat je nu doet uit je handen laten vallen. De pijn die je ervaart in je nek en schouders komt mede daardoor en zolang jij niet eerst aan jezelf werkt kan de fysiotherapeut doen wat ze wil maar zolang al die spanning in je zit zal dat nu nog niet helpen.

Verder heb ik een vraag voor je: “heb je wel eens van mediteren gehoord en weet je wat dat inhoud”? ‘Ja dat weet ik wel. Heb dat een paar jaar geleden toen het ook niet zo goed met mij ging, gedaan. Dus ja. Hij adviseerde mij omdat weer te gaan doen. “Probeer het maar en doe daarbij ook wat yoga en mindfulness oefeningen”. Er zijn hier goede apps voor die je kan downloaden. Hij heeft mij een paar tips van apps gegeven die ik thuis heb gedownload.

 

Later toen ik thuiskwam voelde ik al een soort van opluchting, een beetje, ik denk omdat ik de stap had gezet om er even met de huisarts over te praten. Voor echte psychische hulp voel ik (nog) niets. Ik ga het eerst zelf proberen.

Ik heb inderdaad goed naar hem geluisterd door alles uit ‘mijn handen te laten vallen”.

De dingen die ik wil gaan doen echt één voor één. Ik heb de apps gedownload en ben nu aan mezelf aan het werken. Ik doe twee keer per dag mediteren, soms 10 minuten en soms langer. Mindfulness oefeningen of yoga. Ook heb ik alles laten even opzijgezet wat ik wilde doen. Ik ben gestart met één ding en dat is dit verhaal op schrijven.

Ik kan zeggen; het werkt. Voel me al een stuk rustiger.

Ik doe alleen wat ik vandaag wil. Leef gewoon per dag. Alles wat ik in mijn hoofd heb om te doen komt vanzelf wel. Ik plan geen dingen meer vooruit. Zeg nee als ik iets niet wil of kan. Doe alleen waar ik op het moment zin in heb. Geen haast en frustraties.

Ik krijg wel al wat meer rust in mijn hoofd. Heb gerust nog wel eens een dag dat ik emotioneel ben als ik aan iets of iemand denk maar dat kan ik nu gewoon toelaten. Ik weet dat dit er nou eenmaal bij hoort. Ook tijdens dit schrijven heb ik best wel eens een traantje laten vallen, maar het hoort bij de verwerking. Ook fysiek is het iets beter, houd nog niet echt over maar pijnvrij zal ik door de fibromyalgie niet worden. Dat weet ik maar al te goed.

Binnenkort moet ik voor controle naar de oncoloog. Daar maak ik me niet druk over. Voel geen vreemde of onheilspellende dingen waardoor ik me zorgen zou moeten maken. Dus ik ga ervan uit dat alles goed is.

Ik weet dat ik er nog lang niet ben maar ik denk dat dat ik nu op weg ben naar herstel. Ik heb nog een lange weg te gaan maar met de liefde en steun van mijn dierbaren kom ik er wel.

En nog een hele fijne bijkomstigheid……..ik heb weer haar!! Wel niet mijn donkerblonde lokken maar grijs en dan bedoel ik ook grijs. En nu geen stijl haar maar allemaal krullen. Slikslik, dat moest wel even wennen hoor maar ik ben erg blij dat ik niet meer rond hoef te lopen met een kale kop. Of ik het lang laat groeien? Dat weet ik nog niet. Maar zoveel en zover is het nog niet.

 

06-05- ‘21

Het bezoek aan de oncoloog is naar tevredenheid verlopen. Alles ziet er goed uit. Ze vond het goed van mij dat ik de huisarts had ingeschakeld omdat alles toch te veel werd. We hebben nog gesproken over de bijwerkingen van de tamoxifen. (Anti- hormoon) deze heeft ook een slechte invloed op mijn spieren en gewrichten. Deze spelen ook mee bij mijn pijnbeleving. Het zou kunnen zijn dat het nu met een maand of twee minder zal worden maar het kan ook zo blijven. Ik ga maar van het eerste uit.

Mijn hoofd wil zo graag maar mijn lijf werkt vooralsnog niet echt mee.

 

De volgende afspraak is weer over drie maanden bij de chirurg.

 

Inmiddels zijn we weer een paar weken verder en wordt ik nu ook flink geplaagd door flinke pijn in mijn nek en schouder wat doorsteekt naar mijn sleutelbeen en bovenste borstrib. Dit verhinderd mijn dagelijkse handelingen en nachtrust. Op slot weet je overdag en nacht geen passende houding meer aan te nemen.

Na onderzoek van de arts bleek dat er naar alle waarschijnlijkheid een beklemming zit van de armzenuwen en overbelasting van de nekspieren. Dit is waarschijnlijk ontstaan door overmatige belasting met slapen, maanden achter elkaar op mijn linkerzijde.

Door de operatie en tweemaal wondroos kon ik immers lang niet op mijn rechterzijde slapen. Dit heeft dus de overbelasting veroorzaakt. Nu doorgestuurd naar fysiotherapie.

Zo jammer dit nu weer. Ik ben een typ die zegt; oké, vorig jaar met de operatie, bestralingen en chemo is geweest dus nu weer door….

Klaar d’r mee maar helaas werkt het zo niet. Waarschijnlijk zal het nog wel vaker gebeuren dat er iets onverwacht de kop opsteekt wat terug te brengen is aan de behandelingen tegen de borstkanker. Mijn lichaam heeft natuurlijk een super strijd moeten leveren samen met alle gifstoffen die toegediend zijn. Hou me ten goede; het is ook zo dat er stoffen bij gezeten hebben die de kanker bestreden hebben (gelukkig). Maar het lichaam heeft natuurlijk een enorme klap gehad.

Aan mijn mini-borstje moet ik wel erg wennen. Als ik in de spiegel kijk dan wordt ik er nog steeds een beetje verdrietig van. Het blijft een 'raar' gezicht hoor, mini en maxi. Heb voor in mijn BH wel een prothese aangeschaft. Geen zware siliconen maar gebreid, van katoen. Stichting BreiBoezem | Gratis gebreide borstprotheses Zit prima en voel het niet zitten. Onder mijn kleding zie je er niets van en dat vindt ik belangrijk. Zal het hiermee dan ook moeten doen, maar alles is beter dan voor het gezicht een scheve boezem. verder weet ik wel dat het nog niet “klaar” is maar het duurt me eigenlijk veel te lang. Ik moet me hierbij neerleggen en goed blijven werken aan herstel, wetende dat alles voorbijgaat en positief blijven.

 

Ik geef mezelf een schop onder mijn gat en ga d’r voor………

 

Na het leven met kanker komt er een leven na kanker

Een leven van drie stappen vooruit en één terug

Je zal wel eens terugvallen

Wat betekend ook weer opstaan

 

Het leven zal nooit meer hetzelfde zijn

Niet meer zoals het was

Wat bekend was wordt onbekend

Nieuwe keuzes zullen er moeten worden gemaakt

 

Soms komt de vraag wel eens naar boven

Hoe ga ik nu verder

Heeft het nog wel zin

 

Maar dan op zo’n moment, het is bijzonder

Komen er mensen op je pad

Die jou struggels en kwetsbaarheid zien

Zij horen jou aan, zijn stil en luisteren

 

Praten over (borst)kanker helpt

Praten over (borst)kanker bevrijdt

Praten over (borst)kanker geneest

 

Misschien is er erkenning en herkenning

Dit geeft moed en kracht…

 

Ik hoop dat eenieder die dit leest en ook net als ik, een vreselijk naar jaar hebben gehad door die klote kanker, weer sterk in de schoenen gaat staan en vecht voor herstel. Er zijn zoveel dingen nog in het leven die mooi en kostbaar zijn. Het is soms nog best moeilijk maar ik ben heel dankbaar dat ik met hulp van mijn dierbaren, al zover ben gekomen en dat mijn hartje nog steeds klopt.

Mocht je nu midden in het proces van de borstkanker zitten, dan wens ik je ontzettend veel beterschap en kracht toe.

Blijf knokken en geef nooit op…