En dan is de man met de hamer er toch.......

 Soms kan je lichaam je flink in de steek laten maar dat kan je hoofd ook. Zoals je eerder hebt kunnen lezen was niet alleen ik getroffen door kanker maar nog vier naasten van mij ook. Zij waren al eerder gediagnosticeerd met andere vormen van kanker maar alle vier overleden tussen november 2020  en mei 2021. Dat waren zware maanden maar zo optimistisch als ik ben, kon ik het handelen en zette mijn beste beentje constant voor. Ik ging ook veel afleiding zoeken om maar niet bezig te zijn met ellende. Ik was soms wel met 4/5 dingen per dag bezig. Ja, dat moest een keer fout gaan natuurlijk. Ik stortte toch in. Helemaal van de kaart. Mijn lichaam liet me in de steek, was gewoon echt ziek. Maar in mijn hoofd ging het ook helemaal ff niet. Heel veel huilen, om elk wissewasje en ik dacht echt; voor mij hoeft het allemaal niet meer. Een paar dagen bijna alleen maar op bed. Ik kon mijzelf helemaal niet meer. Na een gesprek met de huisarts ben ik weer in de stijgende lijn gegaan. Hij had me eerst op het hart gedrukt om eens even een time-out te nemen. Juist even wel stil te staan bij wat er allemaal is gebeurd. Met mijzelf en de dierbaren die ik verloren heb. Je kan niet maar doorwalsen zei hij; je moet tijd en ruimte nemen om dingen te verwerken en niet weg stoppen. Je bent niet van beton maar een mens van vlees en bloed. Hij bood eerst aan om psychische hulp voor mij in te schakelen. Maar ja, een tikkeltje eigenwijs ben ik wel dus dat wilde ik niet. Althans niet op dat moment, zei ik. Ik ben doordat ik heel veel heb meegemaakt in mijn leven een hele sterke vrouw, ik kan veel aan dus wilde ik zelf eerst proberen om uit die put te komen. Mijn huisarts stond daar achter en heeft mij diverse tips gegeven: mediteren, thuis yoga (i.v.m. corona) en mindfulness oefeningen. Ik ben daar direct mee aan de slag gegaan en het gaat gelukkig een stuk beter. In mijn hoofd is het een stuk rustiger, niet meer van die gekke ideeën en ik kan ook weer lachen. Het lijf is nog steeds niet echt om over naar huis te schrijven maar dat heeft ook zijn tijd nodig en zolang ik de tamoxifen (een jaar of 7) nog moet slikken zal dat ook nog wel aanhouden denk ik zo. Als ik dat al blijf slikken want daar ben ik nog niet uit.

Wat ik eigenlijk bedoel te zeggen met dit verhaal......... Als je in de put zit, praat erover met je naasten of vrienden of wie dan ook. Stop het niet weg maar ga ermee aan de slag. Je bent zelf een belangrijk persoon, een mens met gevoel. Je hebt heel veel op je bordje met (borst)kanker en een heleboel te verwerken.

Take care........ Liefs, Tineke