Een shock….

Het is vrijdag 24 april. Vanmiddag komt één van mijn dochters met de honden. Het is mooi weer dus gaan we samen even hier in de buurt samen aan de wandel. Dat gebeurd wel vaker en dat is heel fijn. Lekker even een lopen, het energie- level weer een beetje opbouwen.

Moet immers over een kleine week beginnen met de chemo.

Na de wandeling is mijn dochter nog ergens heen gegaan met de auto voor vlees te halen voor de honden. Was een best stukje rijden dus ging ze na de wandeling gelijk door.

En toen………eind van de middag, dat vreselijke telefoontje. “Mam, zit je?” Uh ja……. Een huilende dochter aan de telefoon; er is iets heel ergs.  ‘Naam’ (mijn vriendin) heeft net gehoord dat zij alvleesklierkanker heeft”. Even ben ik stil, hé, wat……

Mijn vriendin is de schoonmoeder van mijn beide dochters.

Wat een enorm vreselijk naar bericht. Na ons korte maar intens gesprek zeg ik haar: “rij jij alsjeblieft voorzichtig naar huis”. ‘Ja mam’… Gelukkig is zij goed thuisgekomen.

Ik was er helemaal van ondersteboven. Mijn gedachten spoken door mijn hoofd; de kinderen, twee moeders ziek. Zij alvleesklierkanker, één van de moeilijkst te genezen soorten. Wat heftig……

Ik neem me voor om het voor haar en haar man en de kinderen even te laten rusten. Ik ga haar morgen of overmorgen zelf even opbellen.

Wat een shock, enorm….

Vanaf dat moment was het leven één chaotische en emotionele rolercoaster. Niet alleen voor mij maar ook voor zoveel anderen.

Geef het je te doen. Twee moeders tegelijk leiden aan deze klote ziekte. Ik borstkanker maar zij zoveel ernstiger. Hoe moet dit dan voor de kinderen zijn? Zo erg. Allerlei scenario’s gaan door mijn hoofd en ook bij de kinderen. Vooral bij de a.s. mama. Haar kindje gaat toch niet twee oma’s tegelijk verliezen? Zonder ze dan maar ook te kennen? Klinkt heel dramatisch en heel erg naar als ik dit zo benoem maar het blijft toch; allebei ziek.

Een moment van geluk...

In de tussentijd is onze kleindochter geboren. Een mooi meisje met alles erop en eraan. Ondanks alle ellende brengt dit wat geluk en positieve kracht met zich mee. Hier kreeg ik een echt vechtersmentaliteit van.

Vanaf deze tijd hebben mijn vriendin en ik heel veel contact. Veel appen e.d. Helaas kunnen we door de corona maatregelen niet bij elkaar op bezoek. Maar we steunen elkaar verder met onze appjes en telefoongesprekken. Soms een paar minuten maar het kon ook een hele lange app of gesprek zijn. Soms met echt heel veel emotie want met haar gaat het niet goed. We praten, huilen en lachen ook want wij zijn van het nogal een beetje “nuchtere” soort zeg maar. En bovenal; we voelden elkaar zo goed aan. We konden net zo goed serieus zijn als grappen en grollen. Dat is wat we deden, altijd een gesprek of app eindigen met een grap en lach. We hadden ook al afgesproken dat we een heel groot chemo-feest zouden geven als al deze ellende achter de rug zou zijn. Smullen van lekkere hapjes en de nodige drankjes. Want positief zijn stond hoog in het vaandel…………………….

Helaas was de strijd voor haar te groot. Januari 2021 is zij overleden. Een lieve, dappere vrouw die erg sociaal was en altijd voor een ander klaar stond, is er niet meer.

Lieve vriendin, ik dank je voor al die gesprekken die we hadden, met een lach en een traan. Voor al de goede dingen die je hebt gedaan.

Om wie je was altijd in mijn hart……….