Ziekenhuis…
Na de tweede chemo en de Neulasta-injectie en weer hevige spier en hoofdpijn hebben de oncoloog en ik besloten om deze injectie niet meer te geven. Ik was hier heel erg beroerd van. Dit hield alleen in dat er geen drie maar vier weken tussen de kuur zou zitten omdat nu het lichaam zelf de witten bloedcellen aan moet maken en dat kost wat meer tijd.
Tussen de derde en de vierde kuur ging het mis.
Ik werd ziek. Ik kreeg het heel benauwd, koorts en weinig tot geen eetlust wat binnen een paar dagen snel toenam.
Binnen twee weken drie keer spoedeisende hulp, 3 corona testen (alle negatief). Tot die bewuste donderdag 18 juni, ik was zo beroerd, benauwd hoofdpijn en bovenal gewoon bang. Ik was maar alleen dus dan slaat angst best wel om je hart op zo’n moment. Ziekenhuis/oncoloog gebeld en na ietwat wikken en wegen en mijn vastberadenheid opgehaald door de ambulance.
Tegelijkertijd gingen mijn gedachten uit naar mijn lieve kleine katte vriendje. Hoe moest dat nou met hem. Mijn steun en toeverlaat, die kan toch niet alleen thuisblijven? 15 jaar en dan moet hij dit ook nog meemaken. Hoe lossen we dat op? Gelukkig heb ik super kids. “Geen probleem mam. De kat ging logeren bij mijn zoon. Toppers zijn het en ik weer gerust.
Eenmaal in het ziekenhuis aanbeland, je raadt het al; eerst weer een corona test. Nummer 4. Negatief!!
Na verschillende onderzoeken op SH, weer aardig wat bloedafname o.a. voor kweek om te kijken welke bacterie mij zo ziek maakt. Ook is er opnieuw een MRI gemaakt. Omdat ik me heel veel zorgen maakte vanwege de erge hoofdpijn. Gelukkig kreeg ik de uitslag snel. Geen uitingen van metastasen, daar maakte ik me erg ongerust over. Gebracht naar de longafdeling want oncologie lag vol. En ja, een iso kamer want stel je voor dat ik na vier keer negatief getest te zijn toch corona zou hebben.
Later die middag nog een longfoto gemaakt met contrastvloeistof van mijn longen. Bij een eerder bezoek aan de SH was er ook al een longfoto gemaakt zonder contrast maar toen was er niets op te zien. Nu was er wel een vlekje te zien op de top van mijn rechterlong. En wat blijkt, een longontsteking. Zou een bijwerking nog kunnen zijn van de bestralingen. Eerder had ik dat zelf al eens opgenoemd maar dat werd in eerste instantie ontkend. Zo zie je maar; soms kan je gerust vertrouwen op je eigen gevoel. Heb ik weer.
Voelde me knap je weet wel…….
Meteen aan het infuus geketend met antibiotica.
Ik moest wel op de iso blijven met alles potdicht. Verplegend personeel helemaal in beschermende kleding op mijn kamer. Poeh, voelde me zo beroerd. Even goed uitgehuild en getroost door een lieve verplk.
De nacht redelijk geslapen. Wordt wat rustiger. Mag geen bezoek ontvangen i.v.m. corona, grrrrrr.
Het eten was niet te hachelen. Het enige wat nog wat smaakte was yoghurt en beschuit. Drinken kon ik gelukkig wel goed.
De dag gaat langzaam voorbij. Stil, alleen op af en toe een “bezoekje” van een verplk na.
De tweede dag werd ik verblijdt, niet dus, met een bezoekje van de zaalarts. Het vlekje was volgens de artsen idd een kleine longontsteking, vandaar zo erg benauwd, maar……je raadt het al; toch voor de zekerheid nog even een corona test. Weer die klote wattenstaaf in mijn mooie neusje. En op iso blijven. Merkte wel aan mijzelf dat ik iets begon op te knappen. Dankzij de A.B.
Verder weer een dag in stilte voorbij.
De volgende dag, dag drie. Uitslag corona test en wat denk je NEGATIEF. Ikke blij en licht geïrriteerd, zie je wel, maar de deur mocht weer open, hoera en mocht ik wandelen op de gang.
Ook voelde ik me weer iets beter dan gister. Hoera, het gaat vooruit.
Koorts is inmiddels weg, eetlust neemt toe en de hoofdpijn wordt steeds minder.
Dag 4 verliep nog steeds even rustig. Gelukkig mag ik wel even aan de wandel op de gang en in mijn uppie even verblijven in het dagverblijf. Maar ja, in je uppie aldaar is ook niets aan. Dus wandel ik maar weer terug naar mijn suite, hihi, en ga nog maar weer wat haken. Je moet iets doen hé, om jezelf te vermaken.
En dan dag 5. Dinsdag om een uur of acht komt de verplk., trekt de beschermende kleding aan en sluit de deur achter haar. Ik denk dat mijn mond letterlijk helemaal openviel. Wat nu weer. Het bleek dat ze de deur helemaal niet open mochten laten en dat ik i.v.m. de corona op iso moest blijven. Nog ik nog de verpleging snapte er niet veel van. Naar mijn idee is er een arts geweest die gewoon besluiteloos was.
Rond 10 uur kwam de zaalarts. En wat denk je………een corona bloedtest (afname) om te kijken of ik toch niet, misschien vorige week corona had gehad. Nu brak mijn klomp en werd ik boos. 6 corona testen binnen twee weken………!!!!! Kan je zeggen dat het uitliep op een pittige discussie over wel/niet op iso liggen. Het afnemen van zes testen enz. Zal verder geen details opnoemen maar het ging er heftig aan toe. Uiteindelijk heb ik tegen de zaalarts gezegd dat hij maar beter kon vertrekken, zo boos was ik. Maar de deur bleef dicht #! #!#!#!#!#!.
Begin van de middag kwam de verplk me vertellen dat ik naar huis mocht want, je raadt het al, de test was negatief. De antibiotica waren gistermiddag al gestopt dus kon het infuus er ook uit. Nog wel voor een paar dagen AB capsules mee naar huis.
Wat was ik blij dat ik aan het eind van die maandagmiddag mijn zoon zag. Naar huis!! Weg hier!! Thuis weer verder opknappen en over een paar weken weer verder met de chemo. Nog 1 AC-kuur niet fijn maar gelukkig wel weer thuis.
Doordat ik geen Neulasta-injectie meer krijg gaat het met de reactie van na de chemo wel iets beter. Voel me nog wel erg beroerd maar niet meer zo hevig als met de Neulasta-injectie. Ook doordat de medicijnen die nodig zijn na de kuur, de inname gespreid is over meerdere dagen werkt veel beter.
1 juli, Gelukkig zijn de AC-kuren klaar. Het waren een paar heftige weken.
Heb nu een paar weken even iets kunnen bijtanken. Maak me nu op voor de volgende fase. 21 juli zou ik starten met de paclitaxel-kuur van 12 x. Helaas, ging het niet door i.v.m. neutropenie, ‘te weinig witte bloedcellen in het bloed’. Dus wordt het een weekje uitgesteld.
Intussen het dagelijkse leven…
Mei 2020 op kraamvisite;
Ja, dat was nog even spannend. Zou ik wel op kraamvisite mogen? Immers ben ik aan de relatief zware chemo waardoor ik een gevaar kan zijn voor de baby. Ik scheid natuurlijk allemaal slechte stoffen af die voor haar niet goed zijn. En dan hebben we ook nog de corona die rondwaard. Zal toch zeker geen raam- kraam worden? Heb overleg gehad met de oncoloog en de dagverpleging. En daar kwam het verlossende woord; na zeven dagen van de kuur mocht ik op kraamvisite maar wel flink aangepast. Ik moest helemaal ingepakt. Geen bloot stukje huid meer zichtbaar. Uiteraard een mondkapje voor. Ik leek wel een mummie. Ook de baby moest goed worden ingepakt. Alleen twee mooie oogjes, een mooi neusje en een klein lief mondje waren zichtbaar.
Maar joh, dat kon me niet zoveel schelen. Ik mocht naar hen toe. Zelfs mocht ik haar vasthouden. Alleen geen knuffeltjes geven, dat ging nou eenmaal niet maar wat was ik blij dat ik haar mocht zien en bovenal vasthouden. Het kleine wonder waar ik zo naar heb verlangt had ik hier nu in mijn armen. Dan vergeet je heel even alle verdriet en pijn om je heen en wordt je even overspoelt door een golf van geluk. Dit kleine wonder gaf me een grote boots om te knokken om beter te worden…
Recht uit het hart…
Lief klein meisje, lief kleinkind daar ben je dan
Ik kon bijna niet wachten en ohw wat geniet ik hiervan
Eindelijk ben je geboren
Niets anders kan mij op dit moment zo bekoren
Dat ik oma mag worden vind ik zo fijn
Van zo’n klein meisje lief en rein
Wat ben ik blij dat ik je echt kan zien
Niet achter glas maar vast houden bovendien
Helaas mag ik je geen knuffeltjes geven
Huid op huidcontact gaat nu even niet maar daar kan ik wel meeleven
Ik ga vechten om helemaal te genezen
Zodat ik je “straks” honderdduizend knuffeltjes kan geven
En als oma over en poosje in dicht bij jou komt wonen
Kan oma veel vaker bij jou komen
Dan kunnen we misschien wel samen naar de zee
En papa en mama gaan dan vast wel eens mee
Met z’n allen eens naar het bos en de hondjes mee
Vindt je dat geen goed idee?
Nu plannetjes maken over wat we samen kunnen gaan beleven
En hoeveel liefde en vriendschap we elkaar kunnen geven
Lieve schat, je komt net pas kijken op deze aardbol
Maar mijn hart zit van jou al helemaal vol
Ik hoop dat alles weer heel snel normaal zal gaan
Dat we snel wat vaker bij elkaar op visite kunnen gaan
Ik dank jouw pap en mam voor het schenken van jou, klein wonder
Want oma worden voelt zo bijzonder
Lieve schat, wat ben ik blij
Lief klein meisje, een beetje van mij
Thuis wordt de sfeer er niet echt beter op. Ik ben erg moe en ik merk aan alles dat dit hele gedoe een flinke impact begint te krijgen op het dagelijks leven. Heb weinig energie. Probeer wel zoveel als mogelijk een rondje te wandelen waar ik mezelf echt soms toe moet dwingen.
Door de Corona maatregelen wordt het er ook niet gezelliger op. 1 Persoon per dag mag op bezoek komen, op afstand. Geen kus, geen knuffel. En ohw, wat kan ik die juist nu zo goed gebruiken.
De kinderen proberen toch wel regelmatig om de beurt even aan te komen maar het valt niet mee voor ze.
De meisjes hebben immers ook nog een zieke schoonmoeder waar het niet goed mee gaat. Dus snap ik drommels goed dat de aandacht verdeeld moet worden. Ook voor de oudste en haar vriend valt het allemaal niet mee. Net een baby-girl gekregen en dan al die narigheid erbij…. Geluk en verdriet; ook dit ligt dicht bij elkaar.
Ik ben maar wat blij dat er zoiets als een telefoon bestaat en sociaal media. Zo kan je toch goed met alles en iedereen in contact blijven en de aandacht geven en krijgen die men zo graag wil.
In de tussentijd heb ik op advies van anderen, een huishoudelijke hulp voor om de week twee uurtjes. Heb maar een klein appartement en woon alleen dus echt vies wordt het niet. Vond dit wel een beetje moeilijk om dit uit handen te geven in het begin. Wil het liefst alles zelf blijven doen. Maar er is me op het hart gedrukt dat ik mijn energie voor mijn herstel moet gaan gebruiken en niet voor het huishouden. We zijn nu een hele poos verder en ben blij dat ik geluisterd heb. Jaja, ik geef ook wel eens iets toe, hihi. Het is fijn dat ze komt, niet alleen voor het werk maar ook om even lekker mee te kletsen.
Gelukkig heb ik ook nog een heel rijk bezit. Mijn allerliefste mattie, een hele lieve kat. Mijn steun en toeverlaat. Hij is bijzonder gevoelig dus wanneer ik verdriet heb voelt hij dat precies aan. Hij komt veel bij me liggen en even knuffelen. En hij kan ook zo lekker “kletsen”.
Wanneer ik tegen hem praat, krijg ik daadwerkelijk antwoord in de vorm van lieve kleine ‘miauwtjes’. Zo lief…. Aan hem heb ik ook echt wel steun. Ook als ik thuiskom van een hele dag ziekenhuis, en hij hoort me aankomen, staat hij al voor de deur me op te wachten.
Het is echt een bijzondere kat, mijn kattenkind.
Maar ja, het feit blijft dat ik gewoon heel veel alleen ben. Niet elke keer als ik er behoefte aan heb, mijn hoofd op iemands schouder leggen en even uithuilen. Niet als ik wil even direct op het moment, tegen iemand aankletsen om je ei kwijt te kunnen. Altijd zelf koken voor mij alleen. Dat valt soms niet mee als ik me al helemaal niet lekker voel. Heb het wel bijna altijd gedaan maar soms……bleh….
Gelukkig kan ik mezelf ook wel weer moed inpraten. Ik ben geen watje maar een bikkel, zeg ik tegen mezelf. Een sterke vrouw die er weer bovenop komt. Vechten om beter te worden. Mijn grootste droom is immers uitgekomen: ben OMA geworden.
Ik ben zo ongeveer op de helft van de behandelingen dus nog even, nou ja even……, doorzetten. Valt niet mee hoor, de rek is eruit. Het energie- potje is aardig leeg. De conditie is erg laag. Als ik de trap op moet naar boven sta ik te hijgen als een gek. Ik houdt met één hand de trapleuning vast en met de andere hand de trede om mij in evenwicht te houden. Soms moet ik zelfs even blijven staan tot al die zwarte sterretjes voor mijn ogen weer verdwenen zijn. Als ik eenmaal boven ben lijkt het alsof ik een ronde hard gerend heb. Wat een ellende toch. Die trap lijkt de Mount Everest wel.
Een rondje buiten lopen is ook erg zwaar. Dan is het ook nog een vreselijke hete zomer wat ook al energie kost. Die chemo vreet je helemaal op. Maar de moed erin houden.
En straks als alles achter de rug is, genieten van al het moois dat het leven voor mij nog in petto heeft. Hopelijk gaat dat er wel weer komen.
En gelijk als ik dit tegen mezelf zeg dwalen mijn gedachten weer af naar mijn vriendin. Ben ik egoïstisch als ik zo denk?