De volgende Fase...

Na deze moeilijke fase op naar de volgende fase.

De officiële diagnose is gesteld op 23 december 2019. Mijn eerstvolgende afspraak was bij de mammacare. Kennis gemaakt met de casemanager. Een casemanager is een verpleegkundig specialist die in dit geval is gespecialiseerd in onderzoek en behandeling van borstafwijkingen. Zij draagt zorg voor heel veel informatie en bij haar kan ik in de loop van het hele traject terecht met al mijn vragen.

Hierna een afspraak bij de chirurg. Besproken met de chirurg wat de opties zijn. Borstsparend of amputatie.

Dat was een moeilijke beslissing. In de eerste snelle reactie van mij was; eraf met die borst, wil zekerheid dat dit akelige ding uit mijn lijf is.

Maar al snel, na bespreking met de chirurg, by the way een hele aardige, begripvolle en luisterende chirurg, over voor- en nadelen, de mogelijke behandelingen die ik zal moeten ondergaan, over kansen van herstel en dat dit akelige ding uit mijn lijf gaat en na er thuis goed over na te denken en te praten toch besloten om voor een borstsparende operatie te gaan. Nu wachten op de oproep voor de operatie.

Alleen…

Ik woon alleen en nu voel ik me ook echt alleen. Wachten op de oproep voor de operatie. Pfffff, wachten duurt lang.

Ik ben boos. Boos omdat dit mij treft nu ik alles zo mooi voor elkaar heb en alle shit achter me heb gelaten

Klaar om een nieuwe fase van mijn leven in te gaan. Energiek en er weer ‘zin’ in.

In mei 2020 de verwachte geboorte van mijn kleinkind waarvoor we al allemaal plannetjes hadden gemaakt. Oppas oma worden, zo fijn. Waar ik met zoveel liefde, geluk en trots naar uitkeek. Maar alles en de hele wereld zag ik weer instorten. Zo kwaad op mezelf dat dit mij nu moet overkomen.

En dan de vragen, het maalt en maalt maar.

Hoe zal het allemaal gaan. De chirurg had al laten doorschemeren dat ik ten volle voor alle behandelingen om dit akelig ding te lijf te gaan, dat ik daarvoor in aanmerking kom.

Wat gaat er allemaal gebeuren. Hoe zal het mij vergaan. Kunnen we dit akelige ding de baas worden. Word ik erg ziek van de chemo. Hoe voel ik me tijdens en na de bestralingen. Wat moet ik allemaal regelen. Pffffft, ik maakte mezelf helemaal gek met al die vragen.

Maar ook zeker zo belangrijk; hoe is dit voor de kinderen. Wat moeten zij nu weer doormaken…

Gelukkig kon ik er wel met mijn hen en/of met vrienden over praten maar toch…ik woon alleen dus veel alleen.

Gelukkig doe ik graag handwerken en daar ben ik in de tussentijd aan begonnen. Het is een fijne afleiding en wat is er mooier als je kan gaan haken en breien voor je a.s. kleindochter. Ben begonnen met het breien van een mooie baby-deken en daarna nog even, hihi, twee baby-dekens gehaakt. Dan nog maar een knuffelbeertje er achteraan, een konijntje en een poes. Ja, ik was echt bezig met mijn zinnen te verzetten en zoveel mogelijk te proberen om niet aan die nare behandelingen en klote kanker te hoeven denken. Later ben ik ook nog een mooi overgooiertje en vest gaan breien en heb ik voor de Pasen van 2021 nog een cadeautje gehaakt. Ik heb natuurlijk niet alles achter elkaar gemaakt. Er waren gerust momenten dat ik me te beroerd voelde om ook maar iets uit mijn handen te laten komen. het is allemaal gemaakt ten tijde van horen dat ik oma werd tot ver in de ‘chemotijd’.

Steun…

Gelukkig heb ik veel steun aan mijn kinderen, familie en vrienden.

Eén vriendin in het bijzonder. Zij heeft mij vanaf het begin een hart onder de riem gestoken.

De dag dat we het haar vertelde was de schrik natuurlijk, ook bij haar man, groot maar haar positieve instelling gaf mij kracht.

Vanaf die dag waren we vaak elkaar aan het ‘appen’ en bellen. Kon goed mijn hart luchten bij haar. Vanaf dat moment zijn wij heel close geworden. Dat zal later ook blijken als zijzelf in april ook vreselijk nieuws te horen krijgt…