Operatie…

17 Januari 2020; vandaag is de dag van opname en operatie. Ik ben erg nerveus. Mijn meiden gaan met me mee. Lang wachten in de ontvangstruimte van de afdeling.

Eindelijk, we worden opgehaald door een verpleegkundige van de afdeling voor een intakegesprek en de noodzakelijke metingen.

Dan naar de zaal. Nu word ik nog meer nerveus. Ik hou mij groot voor mijn meiden maar misschien nog wel meer voor mijzelf.

e.a. Wordt me nog uitgelegd en dan is het wachten om naar de o.k. te gaan. Om 10 voor half 1 is het zover. Kus, kus en daar ga ik.

Eenmaal in de ok komt de chirurg mij nog even begroeten en enkele vragen stellen. Ben ik wel mevr.………Tja, je zal maar de verkeerde hebben, is het de r. borst enz.…

Een hele aardige man dacht ik nog en voor ik er erg in had, ik zal ik niet zijn, vroeg ik of we nadien samen ff een bakkie ergens gaan doen. Haha, grapje. Dus al met al werd er een beetje ginnegappend de narcose toegediend……Slaap….

Na de operatie mocht ik weer naar zaal.

De operatie was goed gegaan. Borstsparend. De chirurg heeft wel een ‘poortwachter’ (klier) weggenomen om te laten onderzoeken of daar wel/niet ook kwaadaardige cellen in zouden zitten.

Voel me best redelijk. Helaas was er in de “poortwachter” wel een ‘slecht’ celletje te zien waardoor ik me realiseerde dat ik voor een lang behandeltraject in aanmerking zou komen.

Eind van de middag mocht ik weer naar huis. Dat was fijn. Mijn dochter heeft me opgehaald en is deze nacht bij me blijven slapen. Gezellig, mijn grote bed delen met mijn dochter.

Toppertje…Dat was erg fijn en gaf me een veilig gevoel.

Na een redelijke nachtrust wakker gemaakt met een lekker koppie thee op bed. “Kom je er zo uit mam, heb lekker ontbijt gemaakt”, de schat. In de middag is ze weer op huis aangegaan.

Nu thuis herstellen en na 10 à 14 dagen op controle en verder voor het navolgende behandelplan.

Inmiddels zijn we, in overleg, doorverwezen door de chirurg naar het VU in A’dam voor een erfelijksheidsadvisering. Mede doordat er in mijn familie meer borstkanker voorkomt en daarom vindt ik dit erg belangrijk. Ook voor mijn naaste familieleden vindt ik het belangrijk om te laten weten of ik wel of niet een erfelijk gen heb.

Veertien dagen later kregen we al de uitslag.

Uit het DNA-onderzoek dat vrijgekomen was bij de operatie bleek dat bij mij een erfelijke aanleg voor borstkanker is aangetoond. Het gaat om de mutatie (afwijking) PALB2-gen. Dit is een relatief nieuw borstkanker gen. Dit betekend wel dat ik mijn kinderen en de andere directe familieleden op de hoogte moet brengen. Zij kunnen, als zij het zelf willen, een DNA-onderzoek laten doen om te laten bepalen of zij ook drager zijn van deze erfelijke aandoening.

Eindconclusie voor mij; het risico om opnieuw borstkanker te ontwikkelen is licht verhoogt. (Aldus de klinisch geneticus).

Een dubbele reden dus om heel goed op mijn eigen lijf te letten in de toekomst. Voor de kinderen is het duidelijk dat zij ook goed moeten opletten en eventueel, als ze dat willen, een DNA-onderzoek te laten doen. Maar dat is geheel aan hen.

Ik vindt het al heel naar dat ik ze hiermee opscheep. Voel me knap schuldig hieraan alhoewel ik ook terdege weet dat ik er zelf niets aan kan doen.

Behandelplan…

Inmiddels zijn de hechtingen verwijderd. De chirurg was tevreden. Pijn valt vooralsnog mee.

Ziet er wel wat vervormd uit maar ja, er is dan ook een tumor uitgehaald van 4x4x2 cm. Een flinke dus.

Door nog veel vocht in de borst is die (nog) niet veel kleiner dan de linker.

In februari nog een pet/MRI scan gehad.

In mijn lijf zitten gelukkig geen uitzaaiingen. Opluchting. Wel was er iets te zien in een klier onder de oksel. Niet duidelijk of het hier gaat om een uitzaaiing of wat littekenweefsel van een operatie 39 jaar terug. Op de MRI was ook verder niets te zien.

Bloed geprikt, ook goed.

Consult bij de oncoloog. Het hele programma van wat mij te wachten staat uitgelegd. Nou, heb het hele pakket hoor.

Bestralingsbehandelingen 25 x waarvan 18 x alleen de borst, 5 x borst en hals en dan nog twee x borst, hals en net boven sleutelbeen.

Chemotherapie vooralsnog 16 x

Daarna nog minimaal 7½ jaar anti- hormoon pillen slikken.

Heel wat, dus nu opmaken voor de strijd.

Een strijd die ik ten volle aanga, want ik heb nog zoveel om voor te leven. Ik ga dit overwinnen al zal het geen makkelijke strijd zijn.

Ik zeg tegen mezelf; ik ben een bikkel, ik kan dit, ik heb al zoveel meegemaakt, dit kan ook nog wel. Het leven heeft mij sterk gemaakt dus dit lukt mij ook.

En zo praat ik mezelf alle moed in…