Even voorstellen; mijn naam is Tineke en ik woon in een gezellige stad in Noord Holland. Mijn leeftijd is 63 jaar.

Ik heb drie kids, twee dochters en een zoon, een kleindochter en aangetrouwde.

Ik woon alleen in een mooi appartementje maar eigenlijk een beetje te ver van mijn kinderen weg. Dus je snapt het al; ik wacht op een leuke nieuwe plek bij hen in de buurt.

Ik heb verschillende hobby’s o.a. diamond painting, verschillende soorten handwerken maar het liefst doe ik dichten en schrijven. Ik vindt dit een mooie manier om alles wat ik meemaak te verwerken.

Uit het navolgende zal dit dan ook wel duidelijk worden.

Borstkanker, het gevecht en de weg naar herstel… de wereld op z’n kop…

November 2019, na het douchen voelde ik dat er iets in mijn rechterborst zat, iets wat er niet hoorde te zitten. Een flinke knobbel…….

Schrik, vooral omdat deze zo groot was. Hoe kan dat nou. Ik ga elk jaar netjes voor een mammografie omdat er in de familie borstkanker voorkomt. Familiare omstandigheden noemen ze dat. Behalve dit jaar. In maart oproep gehad, ware het niet dat ik toen niet kon vanwege ´spit´.

Ach, dacht ik, zo´n vaart zal het niet lopen, controleer het zelf toch ook zeer regelmatig…

Maar helaas, de schrik was groot toen ik een flinke knobbel in mijn rechterborst voelde maar ik hield mezelf voor dat het ook gewoon een kiesten kon zijn.

Uiteraard een afspraak gemaakt bij de huisarts. Na onderzoek besloten dat ik een afspraak moest gaan maken in het ziekenhuis om foto´s te laten maken. Mijn angst werd vanaf hier toch wel groter.

18 december 2019 is een dag die ik nooit meer zal vergeten…

Vandaag samen met mijn dochter naar het ziekenhuis voor foto´s. Had wel de wabber en een naar onderbuikgevoel.

De diagnose wist ik eigenlijk al. Het is een onderhuids gevoel waarvan je zeker weet dat deze zal worden bevestigd. “Inderdaad mevrouw, het is niet goed. U heeft een flinke tumor. We gaan gelijk een echo maken en een biopt afnemen”.

Dan zakt de wereld onder je voeten weg. Borstkanker. Altijd hoop je dat dit jouw deurtje voorbijgaat maar plots is het toch daar.

Vanaf die dag stond mijn wereld weer op zijn kop. ‘Ja weer’ want ik was na een turbulente tijd weer heel goed opgekrabbeld en had ik weer zin in het leven.

Het ging juist zo super goed met me en in oktober 2019 te horen gekregen dat ik oma zou worden. Op dat moment was ineens alles compleet; lieve kids, fijne schoonzoons en nu een kleinkind op komst.

Mijn leven had een intense en mooie wending genomen waar ik ten volle van zou gaan genieten en toen…………Ineens………klabang………

Borstkanker.  18 December 2019, de dag die onze hele wereld op zijn kop zette.

Nog steeds beleef ik dat moment van die bewuste dag nog vaak. Al een poos had ik de gedachten om ‘mijn verhaal’ op papier te zetten. Een therapie die voor mij goed werkt.

Veel emoties en gevoelens verwoord ik ook in gedichten, die ik ook hieraan ga toevoegen.

Heb er lang over nagedacht of ik het wel in de openbaarheid moest brengen omdat ik weet dat het allemaal nog veel erger kan. Dit heb ik dan ook helaas in mijn nabije omgeving, in ‘mijn borstkanker periode’, meegemaakt.

Het is niet eenvoudig om zoiets te beslissen omdat er nog zoveel mensen zijn die knokken tegen de klote ziekte kanker in het algemeen en voor de nabestaanden die dit allemaal meemaakte, ik wil hen geen extra verdriet doen.

Toch ga ik het delen want voor mij voelt dit moment nu goed.

Misschien is mijn verhaal een herkenning voor lotgenoten zodat zij weten dat ze niet de enige zijn die het oh zo moeilijk hebben om het ‘gewone’ leven weer op te pakken want na de behandelingen heb je nog een hele lange weg te gaan. In die weg bevind ik mij nu.

De diagnose is keihard binnen gekomen en ik ben blij dat ik nog leef maar het gaat nog lang niet zoals ik het zo graag zou willen. Ik hoop dat ik met mijn verhaal iets kan bijdragen voor vrouwen die hetzelfde meemaken als ik.

Na de diagnose kwamen we in een rolercoaster terecht. Ik spreek regelmatig in meervoud want het overkomt niet alleen mezelf maar ook mijn familie. Gelukkig hoefde ik het niet alleen te doen. Eén van mijn dochters was mee naar het ziekenhuis. Voor haar zal de schok ook groots geweest zijn maar wat was ik blij dat ik niet alleen was op dat moment.

Tijdens het biopt was het inderdaad duidelijk dat het ging om een kwaadaardig tumor. Maar natuurlijk moet dit worden bevestigd door een radioloog en oncoloog.

Dus samen weer op huis aan. Stil, huilen en er toch ook over praten. Gelukkig kunnen we dat goed met elkaar, ook met de rest van de kinderen.

Dan komt het moment dat je het de andere kinderen ook moet vertellen. Dat valt niet mee, dat is zwaar. Gelukkig had ik hulp van de dochter die mee was geweest naar het ziekenhuis om de diagnose te vertellen want ik kreeg het zelf mijn mond niet uit. Je kinderen moeten vertellen dat je kanker hebt, Hel; dat is zwaar. De schrik bij hen was groot. Die ogen van hen keken mij aan, vol onbegrip. Even is het helemaal stil alsof het even goed door moest dringen. En dan….praten we erover. Vragen worden op mij afgevuurd alwaar ik nog geen antwoord op heb. Ze maken zich terecht zorgen. Het is dan wel borstkanker, gelukkig één van de kankersoorten die heel goed te genezen is maar toch….

Je hebt wel iets in je lijf wat er helemaal niet hoort.

Tevens vindt u in het menu aan de rechterzijde diverse links die u wellicht kunnen interesseren.

Klikt u op de tekst naast het plaatje...